De kwestie Tibet.

De volksoproer die begon op 10 maart 1959 in de Tibetaanse hoofdstad Lhasa was een krachtige opstand van iets minder dan twee weken, gericht tegen de Chinese overheersing en communistische hervormingen.Na de inval van het volksleger verloor Tibet zijn traditionele leider,de 14de Dalai Lama Tenzin Gyatso,toen 23, en werd het in ideologische zin omgevormd van een boeddhistische theocratie naar een maoïstisch communistisch regime.

De sinificatie(ver-chinezing) of verandering van de Tibetaanse maatschappij naar Chinees model, door middel van culturele assimilatie, bevolkingsmigratie en politieke hervorming gaat sindsdien onverminderd verder.Het actieve beleid had en heeft tot doel van Tibet een integraal onderdeel te maken van de Volksrepubliek China.

Onder de Culturele revolutie van Mao(1966-1976) kwam Tibet terecht in een oplopende spiraal van humane en religieuze onderdrukking, met als gevolg vernietiging van duizenden kloosters en de teloorgang van een groot deel van het religieuze leven en de menselijke waarde.

Na de dood van Mao Zedong gooide Peking het roer om en gaven de Chinese leiders verschillende fouten toe. Langzaamaan werden enkele kloosters herbouwd en werden er economische hervormingen doorgevoerd. Deze hervormingen leidden elders in China tot spectaculaire successen, maar hadden een averechts effect op Tibetanen die de nieuwe tactiek van de kolonisator zagen als een verandering van culturele onderdrukking naar economische marginalisatie.

In 1989 ontving de Dalai Lama de Nobelprijs voor de Vrede als waardering voor zijn streven naar een vreedzame oplossing. Voor Peking betekende dit een politieke erkenning van de belichaming van het verafschuwde en gevreesde separatisme,voor Tibet het einde van het pad naar meer vrijheid!

Op 8 maart 2006 werd een rapport uitgebracht door het Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor Affairs dat deel uitmaakt van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

Het verslag vermeldt de precaire situatie van het unieke religieuze, culturele en taalkundige erfgoed in de Tibetaanse gebieden en de twijfelachtige bescherming van de mensenrechten van het Tibetaanse volk(Het rapport beschrijft onder meer beroving van het leven,marteling,willekeurige gevangenneming en politiek gevangenschap,het ontbreken van het recht op een eerlijk proces,beperking van godsdienstvrijheid en de vrijheid om te reizen).
Volgens het rapport maakt de strikt gecontroleerde informatie over Tibet en toegang tot de regio het moeilijk de exacte omvang van de schendingen van de mensenrechten vast te stellen.
Ook zien de Chinese autoriteiten de 14de Dalai Lama met achterdocht aan en associëren ze het Tibetaans boeddhisme met sympathie voor onafhankelijkheid van Tibet.

In de jaren 2000 bereidde China zich voor op de Olympische Zomerspelen van 2008 en wilde met dit evenement tonen dat het een land was dat meetelde in de wereld. Voor Tibet-organisaties was dit eveneens een reden om naar het evenement toe te werken, echter met het doel zoveel mogelijk media-aandacht te genereren voor de mensenrechten in Tibet en de status van het gebied.De ongeregeldheden in Lhasa mondden uit in maanden van onlusten.Daarnaast werd de olympische fakkeltocht van dat jaar in verschillende landen hevig verstoord en in sommige gevallen gedoofd.
Het vuur van verontwaardiging moet weliswaar blijven branden; de Tibetaanse cultuur is werelderfgoed en een lang aanslepende onrecht mag geen argument zijn voor de justificatie ervan.


When I was still a child at the breast,
I never thought of molding clay figures, or playing hide-and-seek,
Nor of the sky and earth,
But I had a vague impression:
“There is nothing in the world
As sweet as my motherland’s embrace.”
From the remote border region,
I crossed the Yangtze and Yellow rivers:
Though I haven’t been to the Changbai Mountains,
I whisper to myself in my heart:
“There is nothing in the world
As sweet as my motherland’s embrace.”(Rabgyai Basang,Tibet)