American Icons(2);M.L.King(1929-1968)

Draagt een generatie de morele verantwoordelijkheid voor de wandaden van haar voorouders?Is de toekomst van een samenleving onvermijdelijk besmet met de schimmige erfenis van haar grootvaders.Vormen een historisch schuldbesef en collectieve gewetenswroeging een elementaire noodzaak voor een zelfbewuste,gecultiveerde natie?

Op 13 februari jongstleden verontschuldigt de pas verkozen Australische premier Kevin Rudd zich formeel aan de aborigine-bevolking voor de politiek van opgelegde assimilatie en bestuurlijk wanbeheer uit het verleden.
In maart 1998 biedt het Vaticaan bij monde van Paus Johannes Paulus II en in naam van de Rooms-Katholieke gemeenschap haar excuses aan voor haar inertie en passieve houding tijdens de jodenvervolging uit WOII.
2 jaar later vraagt Guy Verhofstadt als premier van België(de voormalige kolonisator van Rwanda) publiek om vergiffenis voor het falen van zijn land inzake het voorkomen van de gruwelijke Rwandese genocide.

142 jaar na het einde van de Amerikaanse burgeroorlog en de uitvaardiging van de emancipatieproclamatie door Abraham Lincoln met de onverwijlde stopzetting van eeuwenlange slavernij tengevolge,2 generaties nadat het verbod op rassenscheiding en segregatie definitief in de grondwet verscheen en vervolgens één van de voornaamste iconen en activisten van de (zwarte)burgerrechtenbeweging genadeloos werd geliquideerd,in een tijdsgewricht waarin vandaag nog steeds een groot deel van de afro-amerikaanse minderheid aankijkt tegen sociaal-economische discriminatie, maatschappelijke achterstelling en racisme...nu,tijdens de presidentiële voorverkiezingen en de beslissende stemming op 04 november 2008 krijgen de blanke Amerikaanse staatsburgers en hun politieke exponenten in het Huis en de Senaat een historische opportuniteit een stem van empathie en zelfreflectie te uiten.Barack Hussein Obama Jr,die het morele nalatenschap van Martin Luther King personifieert door als 'zwarte' naar het hoogste ambt te dingen kan denkbaar een universele boodschap van verdraagzaamheid en hoop belichamen die partijpolitiek,landsgrenzen,huidskleur,zelfs ideologie en geloof kan overstijgen.Is dit het eerste schoorvoetende pasje voorwaarts op weg naar de droom van eerwaarde King?Of zijn we weer kinderlijk naïef...? I have a dream

I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal." I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at a table of brotherhood. I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice. I have a dream that my four children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character. I have a dream today.

Ik heb een droom dat op een dag dit land zal opstaan en de ware betekenis van haar motto zal naleven: "Wij vinden de volgende waarheden vanzelfsprekend: dat alle mensen gelijk geschapen zijn". Ik heb een droom dat op een dag, op de rode heuvels van Georgia, de zonen van voormalige slaven en de zonen van voormalige slavenhouders in staat zullen zijn samen aan te schuiven aan een tafel van broederschap. Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat, die blakert in de hitte van onrecht en onderdrukking, veranderd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid. Ik heb een droom dat mijn vier kinderen op een dag zullen leven in een land waar zij niet beoordeeld zullen worden op hun huidskleur, maar naar de inhoud van hun karakter. Ik heb een droom vandaag.

De moeder aller verkiezingen

Indien we het Belgische politieke landschap een surrealistische complexiteit mogen toedichten aangelengd met overwegend ongekunstelde,vluchtige verkiezingen dan geldt in het land van de ongekende opportuniteiten eerder het omgekeerde;van aanslepende coalitie-onderhandelingen,allianties en kartels is in het 2-partijenbestel van democraten en republikeinen hoegenaamd geen sprake,het rollenspel van meerderheid versus oppositie is onloochenbaar zonneklaar.
Het koninginnestuk op het Amerikaanse politieke schaakbord is dan ook de 4-jaarlijkse verkiezingscampagne;een lange veldtocht die in het voorjaar van 2007 begon met de kandidatuur van verschillende opponenten binnen elke partij,vaak een verzameling van mindere goden,verlichte geesten en doorwinterde politici die elk hun eigen uniciteit om het land te leiden aanprijzen om zo financiële steun los te weken voor deze geldverslindende krachtmeting.Het kaf wordt dra van het koren gescheiden in de zogenaamde primaries of voorverkiezingen die uiteindelijk,verspreid over alle 50 staten en in een tijdspanne van een half jaar een partij-genomineerde opleveren voor de definitieve presidentsverkiezingen in november.Dit fascinerende fenomeen vond zijn orgelpunt op Super Tuesday,5 februari,waar dit jaar 22 staten gelijktijdig een stembusslag hielden.De dimensionele proporties en demografische disharmonie van dit land noopt elke contestant en zijn/haar respectievelijke hofhouding van politieke analisten,spindoctors,opiniemanagers,media-adviseurs, beroepsleugenaars en andere Machiavellisten tot een op maat gesneden verkiezingsstrategie;conservatief versus progressief,de retoriek aanpassend aan de beoogde doelgroep;strengere immigratie-wetten om de met werkloosheid bedreigde blanke middenklasse te paaien,een algemene amnestie voor illegale inwijkelingen om de grote spaanstalige gemeenschap te lijmen.Pro versus contra militaire inmenging,universele ziektezorg,global warming,de invloed van big business in bestuursbeleid...
De exceptionele noot bij deze verkiezing is dat voor de eerste keer in de moderne geschiedenis een vrouw(Hillary Rodham Clinton) of een Afro-Amerikaan(Barack Obama), alletwee volstrekte minderheden in politieke gelederen, door het glazen plafond van de beleidsmacht breken en goede kans maken op het allerhoogste ambt van de enige supermacht na het einde van de koude oorlog.In beide gevallen een eclatante overwinning voor de vrouwen-emancipatie en van de historische burgerrechtenbeweging in Amerika,exact 40 jaar na de moord op Martin Luther King...indien één van hen triomfeert.
De frontrunner voor de republikeinse partij,senator John Mccain,vietnamveteraan en 5,5 jaar lang krijgsgevangene ,wordt,hoewel een potentieel geducht tegenstander die voor verassing kan zorgen,toch beschouwd als oude wijn in nieuwe zakken.De publieke tendens is die van vernieuwing en verandering na de desastreuze Bush-legislatuur.Is de wereld in blijde verwachting?We weten het zometeen,na de reclame.


"Er zijn veel mensen aan de politiek gestorven, doch slechts weinig politici." (C.Buddingh)