De moeder aller verkiezingen

Indien we het Belgische politieke landschap een surrealistische complexiteit mogen toedichten aangelengd met overwegend ongekunstelde,vluchtige verkiezingen dan geldt in het land van de ongekende opportuniteiten eerder het omgekeerde;van aanslepende coalitie-onderhandelingen,allianties en kartels is in het 2-partijenbestel van democraten en republikeinen hoegenaamd geen sprake,het rollenspel van meerderheid versus oppositie is onloochenbaar zonneklaar.
Het koninginnestuk op het Amerikaanse politieke schaakbord is dan ook de 4-jaarlijkse verkiezingscampagne;een lange veldtocht die in het voorjaar van 2007 begon met de kandidatuur van verschillende opponenten binnen elke partij,vaak een verzameling van mindere goden,verlichte geesten en doorwinterde politici die elk hun eigen uniciteit om het land te leiden aanprijzen om zo financiële steun los te weken voor deze geldverslindende krachtmeting.Het kaf wordt dra van het koren gescheiden in de zogenaamde primaries of voorverkiezingen die uiteindelijk,verspreid over alle 50 staten en in een tijdspanne van een half jaar een partij-genomineerde opleveren voor de definitieve presidentsverkiezingen in november.Dit fascinerende fenomeen vond zijn orgelpunt op Super Tuesday,5 februari,waar dit jaar 22 staten gelijktijdig een stembusslag hielden.De dimensionele proporties en demografische disharmonie van dit land noopt elke contestant en zijn/haar respectievelijke hofhouding van politieke analisten,spindoctors,opiniemanagers,media-adviseurs, beroepsleugenaars en andere Machiavellisten tot een op maat gesneden verkiezingsstrategie;conservatief versus progressief,de retoriek aanpassend aan de beoogde doelgroep;strengere immigratie-wetten om de met werkloosheid bedreigde blanke middenklasse te paaien,een algemene amnestie voor illegale inwijkelingen om de grote spaanstalige gemeenschap te lijmen.Pro versus contra militaire inmenging,universele ziektezorg,global warming,de invloed van big business in bestuursbeleid...
De exceptionele noot bij deze verkiezing is dat voor de eerste keer in de moderne geschiedenis een vrouw(Hillary Rodham Clinton) of een Afro-Amerikaan(Barack Obama), alletwee volstrekte minderheden in politieke gelederen, door het glazen plafond van de beleidsmacht breken en goede kans maken op het allerhoogste ambt van de enige supermacht na het einde van de koude oorlog.In beide gevallen een eclatante overwinning voor de vrouwen-emancipatie en van de historische burgerrechtenbeweging in Amerika,exact 40 jaar na de moord op Martin Luther King...indien één van hen triomfeert.
De frontrunner voor de republikeinse partij,senator John Mccain,vietnamveteraan en 5,5 jaar lang krijgsgevangene ,wordt,hoewel een potentieel geducht tegenstander die voor verassing kan zorgen,toch beschouwd als oude wijn in nieuwe zakken.De publieke tendens is die van vernieuwing en verandering na de desastreuze Bush-legislatuur.Is de wereld in blijde verwachting?We weten het zometeen,na de reclame.


"Er zijn veel mensen aan de politiek gestorven, doch slechts weinig politici." (C.Buddingh)