M&M(4):Beschermengels.

Traject nr.2.Van Urumqi naar Kazachstaans voormalige hoofdstad Almaty in 26 uur en 1350km.

Naar goede gewoonte ben ik vroeg,de bedrijvigheid in het kleine busstation komt nu pas goed op gang.Honderden Russen en Kozakken hebben inkopen gedaan op Chinees grondgebied en zeulen de hele zwik huiswaarts.Keukenapparaten,donsdekens,lampekappen, speelgoed van bedenkelijke makelij,zelfs een halve auto-carrosserie inclusief zijdeuren,bumpers en schokdempers...het wordt allemaal moeiteloos weggestouwd in de buik van de bus.
Tot mijn niet geringe verbazing is de touringcar uitgerust met comfortabel ogende ligbedden,2 hoog aan elke zijde en gescheiden door een ruim gangpad.In de brits vooraan ligt een als
mummie ingepakte aandrijfas.Reservestukken voor onderweg?


Nog een verrassing,Bart is niet de enige toerist.De Beierse Monika,studente hotelmanagement,reist in haar dooie eentje naar de Kirgizische Republiek en Turkmenistan.De jonge vrouw is het prototype van de Ubermensch;sportief gebouwd,lange blonde haren,zeeblauwe ogen.Een vloek wanneer je door oudmodische patriarchale werelden reist.Pet af...je moet uit hoogwaardig Duits staal gegoten zijn om de provocaties van starende blikken

te negeren.

Ze leent me haar Midden-Azie reisgids en nog geen 20 minuten later ligt mijn planning al overhoop.Gedreven door pragmatisme en voluntarisme(ik wil problemen al oplossen nog voor ze zich stellen) wendt ik de boeg naar Uralsk,een stad verstopt in de verst mogelijke uithoek van Noordwestelijk Kazachstan.
Op papier toont alles goed.De Chinese International Highway is echter een waanidee,een hersenspinsel,een fantoom;niet meer dan een stofweg van het ene obscure deel van de wereld naar een ander. Het uitzicht is daarentegen geen fata morgana,de steenwoestijn heeft nu plaatsgemaakt voor steppen.In de verte,waar de uitgestrekte graslanden aanleunen tegen een bergkam,zie je zo nog Marco Polo's handelskaravanen voorbijtrekken.Dit is erg behaaglijk reizen... per vliegend tapijt...iedereen ligt uitgestrekt in bed door het raam te turen.
Verdwazing aan de grensposten;Elke met breedbeeltelevisie en keukenmixer uitgeruste Kozak gedraagt zich alsof het laatste oordeel is aangebroken.Ellebogenwerk,vieze blikken,schuiven,porren en prangen...ouden van dagen worden niet ontzien...om even later een uur te wachten op de bus.Groepsdynamiek of kuddegeest?


Aanbeland in Almaty.Het wordt alweer donker.Monika reist met Duitse efficientie meteen verder,met een krachtige handdruk zeggen we vaarwel...sommige mensen zie je gewoon nooit meer terug.
Na een uur is het nog altijd niet duidelijk of er al dan niet een bus vertrekt naar Uralsk,niemand spreekt hier Vlaams en met mijn kennis van de Russische taal maak ik alleen maar vijanden.Tot er me iemand op de schouders tikt en in feilloos Engels aanspreekt.
Tanya,die tolkt als beroep,loodst me in sneltempo naar het geschikte loket,besteld een treinticket voor de volgende ochtend,accepteert een biertje en gooit me daarna in een taxi.Een vruchtbare ontmoeting van welgeteld 55 minuten.
Ik beloof haar dit werk van barmhartigheid in mijn thuisstad verder te zetten en een verdwaalde toerist geheel belangeloos aan de borst te drukken.
Het stationshotel,een oud communistisch relict voor reizigers in transit,biedt onderdak voor de volgende volle zes uren.
Het gaat (te) snel.


"Niet in de afzondering zullen we onszelf ontdekken ,maar onderweg,in de stad,in de menigte,als ding onder de dingen,als mens onder de mensen."(Jean-Paul Sartre)