Een kijkspel met karakterrollen.
Durbar Square,Kathmandu.Atlas in Nepal;sjouwers dragen het hemelgewelf op hun schouders,slepen zichzelf en hun last kromgetrokken verder...radbraken avant la lettre.
De antipoden van deze stadssherpas zijn de straatkinderen op de tempeltrappen,deze kleine schooiers lijken te ontsnappen aan de zwaartekracht van hun realiteit...gedragen door jeugdige vleugels en de bedwelmende werking van kontaktlijm.
Gita Dhakal...een jonge vrouw die werkt voor de APC-ngo(Association for Protection of Children) kleeft als een moederhen op hun huid.Een forse pedagogishe draai rond de oren dient het drugmisbruik te ontmoedigen maar het is vechten tegen windmolens.Voor de 65 kinderen onder haar hoede is zij de spreekwoordelijke duim tegen de dijkbreuk.Deerniswekkend werk aan 1,25 euro per dag!
En thuisloze jongetjes groeien uit tot dakloze jongemannen.Een half jaar geleden stak hij voor de eerste keer zijn vragende hand naar me uit en een openhartige glimlach onthulde al snel zijn welgeaardheid en intelligentie. Devi(27) is van Indische komaf en spoelde 2 decennia geleden,in het spoor van zijn broers, aan in Kathmandu.Hij kon nooit aan de roep van de straat ontsnappen,in weerwil van zijn uitnodigende karakter en talenkennis.(Hindi,Nepali,meer dan een mond Spaans en in het Engels ontpopt hij zich als een echte spraakwaterval).Alcoholisme en een (ingebeelde?) aanleg voor epilepsie waren zijn kwelduivels.Het verlies van zijn beide broers heeft hem ondertussen teruggedreven naar zijn thuistaat en zijn resterende familie.
Het podium van Durbar Square is een jeune premier armer.
Zes maanden...zes levens.Ontbering transformeert onophoudelijk.De karakterkop die plaatsnam voor de camera bleef ook rondzwerven in mijn achterhoofd.Een dag later kwam de aap uit de mouw...herkende ik hem door wat er zo overduidelijk ontbrak.
"The difference between a helping hand and an outstretched palm is a twist of the wrist." (Laurence Leamer)
No comments:
Post a Comment