Het moessonseizoen is nog niet losgebarsten.De stand van de Bagmatirivier,een van Kathmandus open riolen,is niet hoog genoeg om al de drek door te spoelen,de stroom slingert in beekjes door de archipels van grootstedelijk afval en draagt bij aan het apocalyptische,surreële karakter van het gebied rond de Pashupatinath-tempel.Blote ventjes duiken joelend in het gitzwarte nat en zwemmen onder water een verkorte levensverwachting tegemoet.Achter hun schouders verteren de vuurstapels hun morbide inhoud,in de lucht hangt de herkenbare geur van verschroeid vlees...oudste zonen houden er de rituele lijkverbrandingen van hun ouders,ouders die van hun vroegtijdig ontslapen nageslacht.
Wanneer de vlammen wegsterven verdwijnen de restanten eveneens in de rivier...een steenworp verder wordt er gevist voor een dagelijkse maaltijd,recycleert men het nog bruikbare brandhout.Hindoes zijn pragmatici.
Hier heerst geen taboe.De dood is het logische sluitstuk van het leven en dat leven manifesteert zich onverbloemd；studentikozen vermaken en paartjes verliezen zich，men kuiert en flaneert，praalt en pronkt.Het frivole，profane bestaan tussen de heremiet，de kluizenaar，de Hindoe-heilige die alles eindeloos en tijdloos gadeslaat.
No comments:
Post a Comment