Van de eerste veehouders in de Namibische woestijn
tot de meest verfijnde aristocraat uit het rijk der Tsaren,
in het Oosten en het Westen,in het verleden en in het heden,
in honderd vormen en duizend talen...
voortdurend heeft de mens verlangd naar een onderkomen,
een schuilplaats,een ijkpunt in een immer wijzigende wereld.
Diezelfde mens drinkt om zijn dorst te lessen,
eet om zijn honger te stilllen,slaapt om tot rust te komen.
Hij heeft de natuurlijke beschutting van een spelonk
in de rotsen verlaten voor een hut,een huis op het land
als onderpand voor zijn bestaanszekerheid,een perimeter
van muur en dak als waarborg tegen alledaags ongemak.
Een huis is evenwel nog geen thuis.
Het fraaiste bouwwerk,alle glans en grootsheid ten spijt,
is klatergoud,waardeloos zolang het geen hart huisvest,
zolang het geen weg naar het paradijs voorbereidt.
Hoe toveren we dan die ene letter tevoorschijn,
hoe wordt een huis een thuis en een thuis een tempel?
Het antwoord is simpel.Door de liefde.
In de liefde wordt een huis een toevluchtsoord,een ankerplaats,
een vrijhaven om je te laven.
In de liefde voor een knipoog,een klapzoen,
een vluchtige streling of vergankelijk gebaar
wordt een woning een bekroning
van verstandhouding voor elkaar.
Een warm bed,een heet bad,een dagelijks brood,
een kind dat zingt zijn lied van onschuld,
ergens,altijd,een poes die spint van behaagzaamheid;
eenvoud die de rijkdom van het bestaan onthult.
Na elke bedwongen bergtop,na elke mars door de woestijn,
na elke zeiltocht over de eindeloze oceaan van menselijk
wedervaren is de liefde voor thuiskomen àltijd de eindbestemming.
Liefde is de ware metselspecie van een thuis.
Door de volmaakte samenvoeging van mens en materie,
van bloedvaten en bakstenen,via het ultieme evenwicht
tussen stroming en stilstand is de mens werkelijk in staat
tot het scheppen van zijn eigen Elysium,
zijn eigen hemelrijk op aarde.
Voor Friedle,Aaron,Klaas
No comments:
Post a Comment