De wereld is een dorp.

Expo 2010.Shanghai/China.
Het speelgoedarsenaal van elk ventje bevat ongetwijfeld een blokkendoos.Daar,in volle motorische ontwikkeling,kiemen onze eerste architecten.En terwijl andere jongens en meisjes gestaag de wankele ladder der volwasenheid beklimmen,handhaven enkelingen de gelukzaligheid van kinderlijk enthousiasme.Go-carts worden race wagens,LEGO-steentjes worden kathedralen.
De meest iconische architectuur van Frankrijk en België zag het levenslicht in de (utopische)droomwereld van haar ontwerpers.Gustave Eiffel en André Waterkeyn waren enkele protagonisten van het staaltijdperk en capteerden de geest van een tijdsgewricht in het eindprodukt van hun verbeelding.De Eiffeltoren(Expo 1889) en het Atomium(Expo 1958)verwoordden het enthousiasme van nieuwe tijden en een boodschap van hoop op een beter toekomst.
In Shanghai was geen plaats voor dergelijke euforie...wel voor realisme.Er was een voortdurend schaduwboksen tussen het educatieve en het plat-commerciële karakter van de hele onderneming;onvermijdelijk met een opkomst van 70 000 000 bezoekers.Ook het milieu-thema werd net iets te vaak ontwricht door het overaanbod aan waardeloze souveniers en de duurzame invulling van amper 4(van de meer dan 120)gebouwen na deze tentoonstelling...zeker geen energie-neutrale oefening.
Maar doorheen de Disneyficatie en fast food-snelvlucht van paviljoenen waren er ook aangename verrassingen;buurlanden Duitsland&Luxemburg gaven een monumentale/stijlvolle impressie van land en volk.En ook uw belastingscenten,beste lezer,worden niet onaardig besteed...in het Belgisch paviljoen werd Tripel Karmeliet getapt en konijn met pruimen geserveerd in een fraai concept dat een evenwicht bracht tussen s'lands verleden,heden en toekomst.Pretentieloos maar met ingetogen trots.Ik voelde me plots een beetje minder ver van huis aan de andere kant van de wereld.