Shalom

spraak (Bernard Dewulf)

Waarom,vroeg hij ineens,schrijf je niet over de Gazastrook.Altijd over dat kleine dichtbije,waar de enige clusterbom het sneeuwlicht is.We stonden wat te kletsen in vredesgebied.Ik weet het niet,zei ik.

Ik wist het wel.Min of meer.Meer dan min of meer zit er na tijd van leven niet meer in.Hoe vaak kan iemand sprakeloos geweest zijn voor hij helemaal verstomt?Ik ken er die de klok rond tateren,als een overbevolkte volière,desnoods over de zang van hun water.Snaterend het graf in.Dan spreek ik liever met de sprakelozen.Met de stille verbijsterden.Ik begrijp niet eens waarom niet iedereen stomverbijsterd rondloopt.Als een tijdbom van ontzetting.Niet dat die sprakelozen altijd zwijgen.Anders spraken we niet meer.Ik spreek graag met ze omdat ze mooi zijn.Er ligt een eeuwige sneeuw van ontferming in hen.Op een dag is die blijven liggen op hun getater.Permafrost over een afvalberg van woorden.Nu zéggen ze meer.Stel,zei zo'n sprakeloze,dat we allemaal,de hele wereldbol,drie uur lang,de blessuretijd die Israël toestond voor humanitaire hulp,sprakeloos gaan staan.Vliegtuigen roerloos,snelwegen verstijfd,Facebook uitgestorven,tetterkonten een rode string voor de mond.De verpletterende stilte dan,de vrieslucht van die totale verbijstering.De hele wereld een spook,voor de Gazastrook.

Zou het iets uithalen?

Alles,van woestijnen tot pleinen,alles leeft sprakeloos,behalve de mens.Alles staat sprakeloos van ons,behalve wij.Hoe spraakzamer wij raken,hoe eenzamer.Daarom is het goed spreken met sprakelozen.Zij praten ons niet na.En ach,zoals zij thuis onder haar vlechtjes in ons vredesgebied naar de vallende sneeuw stond te kijken,zo sprakeloos:zo kan men niet spreken over Gaza.Daar hebben de woorden niet eens stromend water.